Robert Krasnodębski

Skupianie się wyłącznie na jednym przepisie może wypaczyć proces stosowania prawa, a tym samym końcowy jego rezultat.

Podejmowane przez organy i sądy próby ustalenia czy dana usługa jest podobna do wymienionych w przepisach nie tworzą jednoznacznych wskazówek. Płatnik musi więc kwalifikować swoje płatności w sposób dość intuicyjny i losowy.

Negatywny wpływ pandemii COVID-19 na płynność finansową spółek w wielu branżach jest oczywisty. Konieczność realizacji zobowiązań wobec innych podmiotów może rodzić fundamentalne pytania i problemy związane ze znalezieniem źródła ich finansowania. Dotyczy to także zobowiązań wobec udziałowców (akcjonariuszy). W przypadku braku odpowiednich środków pieniężnych i wobec podtrzymania chęci podziału i wypłaty zysku przez akcjonariuszy alternatywą dla uzyskiwania kosztownego finansowania zewnętrznego dla wypłaty dywidendy pieniężnej (np. kredytu) jest wypłata dywidendy rzeczowej.

Po wprowadzeniu, obowiązującego efektywnie od lipca tego roku, nowego modelu rozliczania podatku dochodowego pobieranego „u źródła" przez płatników od szeregu rodzaju wynagrodzeń wypłacanych zagranicznym kontrahentom, warto zadać pytanie o poziom tolerancji i cierpliwości jakim wykazać się muszą nie tylko zagraniczne podmioty osiągające dochody na terytorium Polski, ale przede wszystkim polscy przedsiębiorcy zmuszeni do pełnienia roli płatników podatku dochodowego.

Organy coraz śmielej kwalifikują różnego rodzaju płatności jako wynikające ze „świadczeń o podobnym charakterze". Taka kwalifikacja nie pomaga przedsiębiorcom w wypełnianiu przez nich obowiązków płatnika.