Mariusz  Janik

Deklaracje Kijowa o wsparciu Polski ukraińskim węglem warto potraktować poważnie. Polska od dekad nie jest już węglową potęgą, a Ukraińcy tego surowca – do niedawna traktowanego w Europie z niechęcią – mają pod dostatkiem.

Poniedziałkowa zapowiedź Gazpromu, że z "powodów technicznych" ponownie zredukuje poziom dostaw gazu dla Europy, trafiła na czołówki światowych mediów. Jasne, to złe wieści dla Europy. Ale też żadne zaskoczenie: kontynent niezmiennie kompletuje zapasy przed zimą i wygląda na to, że przy pewnej dozie szczęścia – przetrwa ją bez dramatycznych zawirowań.

Szefowie trzech największych francuskich koncernów energetycznych – Engie, EdF i Total – we wspólnym liście otwartym do Francuzów zaapelowali o ograniczanie konsumpcji energii: zarówno w gospodarstwach domowych, jak i przedsiębiorstwach. Tylko w ten sposób można załagodzić, bo zapewne nie zażegnać, nadciągający wielkimi krokami kryzys energetyczny.

Europa jest o krok od zaakceptowania embarga na rosyjską ropę naftową, co mogłoby odciąć - przynajmniej częściowo - jeszcze jedno ze źródeł finansowania Kremla. Problem w tym, że nie będzie łatwo zastąpić ten surowiec, a lista potencjalnych chętnych wygląda jak spis problemów z całego globu.

Reakcja Niemiec na rosyjską agresję na Ukrainę nie przestaje budzić, czasem skrajnych, emocji. Ilekroć nawet Berlin przyłączania się do karania agresora, reakcja ta następuje dopiero w ślad za innymi i z niemałą dozą wahania. Ale trudno się dziwić, bo nie ma chyba w Europie drugiego takiego kraju, którego gospodarka i dobrobyt były uzależnione – w tym przypadku raczej przejściowo – od kaprysów Kremla. I nie chodzi tu o prywatne interesy i sympatie byłych kanclerzy czy jakieś wyimaginowane pakty ponad głowami Polaków czy innych narodów.