Aneta Walewska-Borsuk

Po wyroku Sądu Najwyższego z 24 lutego 2021 r., inwestorzy inwestycji niedrogowych zyskali podstawy do odwrócenia zwyczaju wielu zarządców dróg i organów architektoniczno-budowlanych do nakładania na inwestorów obowiązku partycypacji w realizacji inwestycji drogowej w zakresie wykraczającym poza przyczynę i cel jej realizacji.

W orzecznictwie podkreśla się, że teren mający dostęp do drogi publicznej nie może jednocześnie zostać uznany za pozbawiony dostatecznego uzbrojenia w zakresie komunikacji ze względu na parametry tej drogi.

Jeszcze przez trzy lata (do końca 2023 roku) możliwa jest realizacja inwestycji drogowych przy wykorzystaniu uproszczonej i przyspieszonej procedury. Samo położenie inwestycji przy drodze wewnętrznej nie zawsze zapewnia jej odpowiedni dostęp do tej publicznej.

O szczególnym charakterze uchwały o lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, która nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich, świadczy to, że uchwała ta pełni rolę podobną do decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Nakładanie obowiązku poprawienia układu komunikacyjnego powiązanego z drogą publiczną, przy której projektowane są budynki mieszkalne, ze względu np. na ograniczenie przepustowości tej drogi, jest niezgodne z istotą postępowania o wydanie warunków zabudowy.