Bogusław Chrabota: Wypuścić Saakaszwilego

Jesienią 2012 roku Gruzini zagłosowali przeciw Saakaszwilemu, wybierając Gruzińskie Marzenie, które od tamtego czasu do dziś rządzi krajem. Niemal natychmiast wytoczono przegranemu Saakaszwilemu proces, podczas gdy ten równie szybko wybrał emigrację. Przez kilka lat tułał się po świecie, angażując również w politykę w Ukrainie. Jednak i tam stracił politycznych patronów. W 2021 roku wrócił do Tbilisi i w związku z wydanym in absentia wyrokiem od razu trafił do więzienia. Od pewnego czasu alarmuje międzynarodową opinię publiczną, że był torturowany i podtruwany, skutkiem czego podjął strajk głodowy.

Światowa opinia publiczna domaga się od władz Gruzji zgody na leczenie Saakaszwilego za granicą, podczas gdy lokalne służby penitencjarne utrzymują, że Saakaszwili symuluje. Trudno to jednoznacznie ocenić na podstawie materiałów filmowych czy enuncjacji władz, niemniej wydaje się, że obowiązkiem rządu w Tbilisi jest dopuszczenie do Saakaszwilego niezależnej komisji medycznej i zgoda na jego leczenie za granicą, o ile wymaga tego stan zdrowia byłego prezydenta. To minimalne standardy etyczne, o których z taką emfazą mówił Bidzina Iwaniszwili tuż przed swoim triumfem wyborczym, jesienią 2012 roku. Dlatego powinien się wsłuchać w apele w sprawie Saakaszwilego, także w głos prezydenta Zełenskiego sprzed kilku dni.

Kara więzienia, nawet jeśli sprawiedliwe orzeczona, nie może być torturą ani ścieżką do fizycznej eliminacji przeciwników politycznych. To powrót do sowieckiego despotyzmu, od którego tak bardzo się odżegnywali zarówno w początkach swojej politycznej drogi Saakaszwili, jak i jego oponent, lider Gruzińskiego Marzenia. Saakaszwilemu należy pozwolić się leczyć. Nie dlatego, że jest byłym bohaterem narodowym i beniaminkiem opinii publicznej wolnego świata, ale przede wszystkim ze względu na to, że takie – w przeciwieństwie do tych, które dziś obowiązują w Moskwie – są zasady wolnego świata. Zapominając o nich, Tbilisi staje w tym samym szeregu, co putinowska Rosja.