Wielu autorów reformy polskiej psychiatrii, w tym m.in. uczestnicy II Kongresu Zdrowia Psychicznego, postuluje zainicjowanie wielostronnych działań przeciwdziałających stygmatyzacji. Upowszechnianie wiedzy na temat specyfiki życia osób w kryzysie psychicznym i ich bliskich może przyczynić się do zaprzestania powielania krzywdzących te osoby stereotypów i stworzyć podstawy zapewnienia im realnego wsparcia na etapie zdrowienia. W procesie tym swoją rolę musi również odegrać społeczeństwo.
Załamanie polskiej psychiatrii dostrzega coraz więcej obywateli – ci, którzy szukają pomocy, doświadczając kryzysu psychicznego, oraz ich bliscy. Niewystarczające finansowanie tego obszaru, braki kadrowe, a także wieloletnie zaniedbania systemowe uderzają w osoby, którym specyfika choroby nie pozwala czekać na pomoc. Jednocześnie zauważalna jest potrzeba zapewnienia wsparcia w procesie zdrowienia oraz trwaniu w realizacji postaw prozdrowotnych. Trwająca reforma psychiatrycznej opieki zdrowotnej obejmuje prace związane z przeprowadzeniem pilotażu centrów zdrowia psychicznego, opracowaniem zmian dla obszaru psychiatrii dzieci i młodzieży oraz wypracowaniem propozycji nowych rozwiązań pomocowych dla osób uzależnionych. Oparcie opieki psychiatrycznej na centrach zdrowia psychicznego, których pilotaż jest obecnie realizowany, przesuwa nacisk w kierunku psychiatrii środowiskowej – opieki głęboko osadzonej w środowisku pacjenta, blisko jego wspólnoty i społeczności, w której ten na co dzień funkcjonuje. Istnienie 27 ośrodków w skali kraju daje szansę nie tylko na zapewnienie realnego dostępu do pomocy osobom znajdującym się w kryzysie psychicznym, ale również – dzięki zmianie systemu leczenia z zamkniętego na środowiskowy – stwarza podstawy procesu eliminacji stereotypów oraz stygmatyzacji, z którymi spotykają się pacjenci objęci opieką psychiatryczną oraz ich bliscy.
