Pomoc wojskowa napływająca do Ukrainy jest już znaczna, ale cały czas za mała w stosunku do potrzeb. Innymi słowy: państwa zachodnie dają to, co było potrzebne – powiedzmy – w zeszłym tygodniu. Gdy tymczasem obecnie potrzebny jest już inny sprzęt. Wszystko dlatego, że nikt nie wierzył w ukraińską wolę walki o swą wolność. Nadal też, mimo oficjalnych wizyt w Kijowie i publicznych zapewnień, nie wszyscy w nią wierzą i oczekują wiadomości o ukraińskiej klęsce.
Czytaj więcej
Pentagon nie ma złudzeń: czas działa na korzyść Kremla. Dlatego Stany czynią, co tylko możliwe, aby dostarczyć Ukraińcom broń, zanim ruszy rosyjska ofensywa na Donbas.
Początkowo, jeszcze jesienią ubiegłego roku, zachodni analitycy (głównie amerykańscy) przewidywali, że Ukraińcy będą w stanie stawić opór rosyjskiej armii dopiero w miastach. A pozostały teren kraju zostanie łatwo opanowany przez armię Putina. Stąd początkowa pomoc wojskowa dla Kijowa obejmowała przede wszystkim uzbrojenie do walk miejskich oraz partyzanckich. Głównie były to ręczne wyrzutnie przeciwpancerne i przeciwlotnicze, czyli słynne amerykańskie stingery, nie mniej słynne javeliny oraz NLAW-y. Szczególnie te ostatnie wskazywały na intencje ofiarodawców: z NLAW-a można zniszczyć cel nawet z 20 metrów, na przykład wychylając się zza rogu budynku.
Podobne myślenie było powodem namawiania prezydenta Zełenskiego, m.in. przez USA, by uciekał z Kijowa, który przecież – jak sądzono – za chwilę i tak wpadnie w rosyjskie ręce.
Z trudem w zachodnich stolicach (i zbyt wolno) uświadamiano sobie, że Ukraina zajadle walczy, nie ma zamiaru oddawać swej wolności i potrzebuje innego uzbrojenia. Ręcznymi granatnikami można zniszczyć dużo czołgów czy ciężarówek, ale nie można ochronić miast przed morderczymi nalotami czy ostrzałem rakietowym. Nie mówiąc już o wygraniu wojny.
