W swych badaniach prof. Paczkowska-Łagowska koncentrowała się na antropologii filozoficznej i filozofii nauk humanistycznych. Jej autorskie podejście do problemów z obszaru filozofia życia, egzystencjalizmu, hermeneutyki i neokantyzmu miało przełomowe znaczenie dla recepcji tych kierunków filozoficznych w Polsce.
W latach 1965-1970 studiowała filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, słuchając wykładów Bronisława Baczki, Leszka Kołakowskiego, Jana Legowicza, Mariana Przełęckiego i Romana Suszki. W r. 1975 doktoryzowała się pod kierunkiem Michała Hempolińskiego na podstawie rozprawy poświęconej epistemologii Kazimierza Twardowskiego, przywracając pamięć o twórcy szkoły lwowsko-warszawskiej i jego dziele. W 1982 r. uzyskała stopień doktora habilitowanego. Od 1970 r. przez 50 lat pracowała na Uniwersytecie Jagiellońskim, przechodząc przez kolejne progi kariery zawodowej, od asystenta-stażysty po profesora tytularnego. Odbyła staże naukowe na uniwersytetach niemieckich, w Heildelbergu i Bochum, oraz na amerykańskim Brown University w Providence.
Była uznanym w Polsce i zagranicą znawcą współczesnej filozofii niemieckiej. Przybliżyła polskim czytelnikom idee takich myślicieli jak Otto Friedrich Bollnow, Ernst Cassirer, Wilhelm Dilthey, Karl Jaspers, Arnold Gehlen, Golo Mann, Georg Misch, Helmuth Plessner, Joachim Ritter, Frithjof Rodi, Gunter Scholtz. Napisane pięknym językiem, precyzyjne myślowo książki oraz znakomite przekłady Elżbiety Paczkowskiej-Lagowskiej poświęcone współczesnej myśli filozoficznej, weszły na trwałe do dorobku polskiej humanistyki. W latach 1977-2004 redagowała międzynarodowy rocznik Instytutu Filozofii UJ „Reports on Philosophy”. Wykładała gościnnie na kilku uniwersytetach, m.in. w Trewirze i Wuppertalu, uczestniczyła w międzynarodowych konferencjach naukowych, publikowała w polskich i zagranicznych periodykach filozoficznych. W latach 1990-95 była przewodniczącą Komisji Nauk Filozoficznych w krakowskim oddziale PAN.
W swych dociekaniach filozoficznych Elżbieta Paczkowska-Łagowska skupiała się na współzależnościach uniwersalnych, egzystencjalnych i historycznych aspektów ludzkiego doświadczenia, poszukując w jego przejawach znaków i szyfrów „logosu życia”. Była niebywale oczytana i obeznana z historią kultury i sztuki, ale jej erudycja miała charakter dyskretny, nie była na pokaz. Elżbieta wyróżniała się autentyzmem i niepowtarzalną, wypracowaną osobowością. Nie można było w niej dostrzec choćby cienia egotyzmu. Była też niewrażliwa na niskie motywacje. Nie rozumiała i nie ceniła dążeń do dominacji i popularności. Nie zabiegała o stanowiska kierownicze i nigdy żadnych nie pełniła. Wyrażała się w tym świadoma odmowa udziału w pogoni za prestiżem i pospolitością. Nie uznawała wartości pozornych. Miała rzadką zdolność do nawiązywania przyjaźni w sensie arystotelesowskim. Starannie dobierała przyjaciół, darząc ich trwałą lojalnością i aktywną życzliwością. Na pozór zdystansowana wobec studentów, doktorantów i kolegów, potrafiła zaskoczyć gotowością do zaofiarowania pomocy, która wykraczała daleko poza obowiązki akademickie.
