Prezes zwraca też uwagę, że wynagrodzenia Polaków we wrześniu br. były o 78 proc. wyższe niż 12 lat wcześniej. O ponad 20 proc. wzrosło zatrudnienie. Dobra sytuacja na rynku pracy oznacza, że więcej osób może zaciągnąć kredyt hipoteczny. Ten w rodzimej walucie jest znacznie tańszy niż przed laty. A rata kredytu pochłania mniejszą część pensji. Jak szacuje HRE Think Tank, 50-metrowe mieszkanie w stolicy w III kw. 2007 r. kosztowało ok. 457 tys. zł. Zakładając, że klient zadłużał się na 80-proc., rata 25-letniego kredytu złotowego to 2,4 tys. zł. – Przy ówczesnym poziomie wynagrodzeń w sektorze przedsiębiorstw oznaczałoby to konieczność wydania 123 proc. średniej pensji – mówi prezes Cebula. Dziś rata na poziomie 2 tys. zł pochłonęłaby 56 proc. wynagrodzenia.

Waldemar Oleksiak, ekspert Emmerson Realty, zauważa, że dzisiejszy wzrost cen mieszkań jest stopniowy, nie skokowy. Wynika bardziej ze wzrostu cen materiałów i usług budowlanych niż ze sztucznie wykreowanego popytu. – A ten jest nadal duży. Mamy realne potrzeby mieszkaniowe i więcej pieniędzy, które najkorzystniej można ulokować w nieruchomościach – mówi. Także Barbara Bugaj, analityk Cenatorium, przypomina, że w poprzednim cyklu na rynku mieszkań ceny rosły z kwartału na kwartał nawet o 20–40 proc., banki udzielały kredytów walutowych na 100 proc. wartości nieruchomości, a nawet więcej. – Podaż nowych mieszkań rosła, aż przerodziła się w nadpodaż. Bardziej popularne były zakupy spekulacyjne czy cesje. Bieżący cykl jest bardziej racjonalny. Ceny rosły systematycznie, nie nagle. Odbicie od dna było zauważalne już od 2013 r. Wtedy wzrost cen był pełzający, a bardziej dynamiczne zwyżki zauważyliśmy dopiero na przełomie 2017 i 2018 r.