119 zł za rok czytania RP.PL
Rzetelne informacje, pogłębione analizy, komentarze i opinie. Treści, które inspirują do myślenia. Oglądaj, czytaj, słuchaj.
Tomasz Terlikowski: Przypadek Vincenta Lamberta czyli zabójczy kult skuteczności
Są takie sprawy, w których nie wolno i nie należy milczeć. Jedną z nich jest powolna śmierć z głodu, na jaką skazano Vincenta Lamberta – wyrokiem sądu na wniosek żony i rodzeństwa, a przy sprzeciwie rodziców.
Mężczyzna ten, choć znajduje się w stanie trwale wegetatywnym, ma ograniczoną, a może nieobecną świadomość, to samodzielnie oddycha, a jedyna terapia, jaka jest wobec niego stosowana, to... karmienie i nawadnianie. Nic więcej. A jednak decyzję o pozbawieniu go jedzenia sąd określił jako zaprzestanie uporczywej terapii. Niezależnie od języka, zagłodzenie kogoś nie jest zaprzestaniem leczenia, ale pozostaje skazaniem kogoś na okrutną śmierć, jest jedną z okrutniejszych form eutanazji.
I nic tu nie zmienia argument, że Lambert jest nieświadomy. Nie jest on bowiem w stanie śmierci mózgowej, pień jego mózgu działa, a jego samego określa się jako osobę o „minimalnym stanie świadomości". Co to oznacza? Tego nie wiadomo. Nie ma z nim kontaktu, nie ma możliwości wczucia się w to, co on czuje, czego doświadcza, co jest dla niego dostępne, a co nie. Osoby, które wyszły ze stanu ograniczonej świadomości, mówią, że jest ona jak morze. Niekiedy wyłania się jakiś rąbek świadomości, niekiedy słyszy się coś, a niekiedy nic. Czy taki jest stan Lamberta? Nie wiadomo. Lekarze też nie wiedzą, bo mogą obserwować go z zewnątrz, ale nie mają pojęcia, co czuje, co się z nim dzieje, jak i czy cokolwiek odczuwa.
