W ramach naprawy finansów publicznych odrodzonej Rzeczypospolitej i walki z szalejącą inflacją, której roczna stopa w 1923 r. wynosiła 35 715 proc., 30 kwietnia 1924 r. w miejsce polskiej marki wprowadzono polskiego złotego. Nikła zdolność kredytowa krajowego sektora bankowego nie pozwalała na rozwój zniszczonej latami zaborów i I wojną światową polskiej gospodarki. Sanacja Skarbu Państwa wymagała również zwiększenia roli państwa na rynku kredytowym. Niezbędne dla uzdrowienia i dalszego rozwoju krajowej gospodarki okazało się powstanie silnej instytucji finansowej. W 1924 r. z połączenia trzech państwowych instytucji kredytowych: Polskiego Banku Krajowego, Państwowego Banku Odbudowy i Zakładu Kredytowego Miast Małopolskich z siedzibą w Krakowie, a następnie we Lwowie, powstała instytucja pod nazwą Bank Gospodarstwa Krajowego.