Na gruncie polskich przepisów o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, podmioty zobowiązane do identyfikacji beneficjentów rzeczywistych mogą bazować wyłącznie na przeprowadzonych samodzielnie badaniach oraz analizach w tym zakresie. Brak jest bowiem instytucji rozstrzygania chociażby przez GIIF wątpliwości w zakresie identyfikacji beneficjenta rzeczywistego. Tymczasem proces rozpoznawania beneficjenta rzeczywistego może nastręczać niemałe trudności i wątpliwości – zwłaszcza, gdy brak jest możliwości wskazania beneficjenta w oparciu o kryteria wprost wymienione w ustawie AML (art. 2 ust. 2 pkt 1) lit. a) tiret od jeden do cztery) i zastosowanie ma przepis art. 2 ust. 2 pkt 1) lit. a) tiret piąte ustawy AML, który generuje jednak dalsze wątpliwości interpretacyjne.