Marek Krajewski: Historia opętań zaczęła się od „Egzorcysty”

Hasło zapowiadające najnowszą powieść Marka Krajewskiego „Głos z piekła” (premiera 29 października) jest mocne: „Nie każdy demon mieszka w piekle”.

Marek Krajewski o „Głosie z piekła”

Jest 1925 r. Pałac Czerniewice, Dolny Śląsk. Na hrabiego von Babbitza spadają kolejne nieszczęścia. Pożar folwarku, tajemnicze zniknięcie żony, popadająca w szaleństwo córka Anna. Kiedy pałacowy lekarz zostaje zamordowany z wyjątkowym okrucieństwem, do Czerniewic trafia student psychiatrii Herbert Anwaldt. Przypadek dziewczyny ma pomóc mu w studiach nad opętaniem. Ale jego obecność nikomu nie jest na rękę. Anwaldt nie wie, że gdyby nie protekcja pewnego śledczego z Breslau, niechybnie podzieliłby los poprzednika i zginął w męczarniach.

Czytaj więcej

Literatura

Ewa Woydyłło i jej szczęśliwa trzynastka

„Wszystkiego najlepszego! Jak dbać o własne szczęście”, lipcowa premiera Ewy Woydyłło i trzy jej...

- Jest takie pojęcie w kulturze popularnej jak spin-off. To stworzenie nowej fabuły z udziałem bohatera, który już wystąpił w serialu. Takim spin-offem jest serial „Better Call Saul”, poszerzający uniwersum „Breaking Bad”. Ponieważ mieszczę się w nurcie literatury popularnej, również zdecydowałem się na spin-off. Tak jak pan mówi w książce „Głos z piekła” pojawia się bohater, który wystąpił w pierwszej mojej powieści oraz drugiej – choć epizodycznie, z którym właściwie już się pożegnałem, choć po „Śmierci w Breslau” czytelnicy mnie pytali, czy Herbert Anwaldt, bo o nim mowa, wystąpi jeszcze kiedyś w moich książkach. Mówiłem, że raczej nie widzę miejsca dla niego. Ale teraz to miejsce dostrzegłem i uznałem, że warto obsadzić mojego bohatera w nowej roli. Nie jest policjantem, tylko studentem psychiatrii. Wszystkich tych, którzy lubią Eberharda Mocka, którzy tego bohatera cenią, pragnę zapewnić, że w „Głosie z piekła” pojawia się w małej roli, ale bardzo ważnej.

Mock jest tym razem szarą eminencją. Gdyby nie on – Anwaldta nie byłoby w tej części.

To prawda. Zaś dla mnie to było bardzo trudne wyzwanie dla autora, który tworzy akcje skrupulatnie i stara się uniknąć wpadek fabularnych. Oto mamy młodego studenta psychiatrii. Wprawdzie kończącego już studia, ale jeszcze bez dyplomu. Ten student prowadzi śledztwo. Psychiatra i śledztwo, jak to możliwe? Przecież świadkowie mogą mu odmówić składania jakichkolwiek zeznań! Nie jest w jakichkolwiek organach policji umocowany. To umocowanie musiałem stworzyć. Dlatego nad Anwaldtem swój patronat roztacza tajemniczy detektyw z Wrocławia. Mówię tajemniczy, ponieważ Anwaldt nie wie, jak się nazywa jego protektor.

Marek Krajewski ujawnia też kulisy swojej pracy

– Mam prostą definicję natchnienia: występuje u mnie wtedy, kiedy napiszę minimum 15 tysięcy znaków dziennie. A kiedy nie ma natchnienia – wtedy poniżej 10 tysięcy. To wszystko. Kiedy mi się lepiej pisze, to używam ładnego niemieckiego określenia, że zostałem pocałowany przez muzę. Czasami, kiedy mi się dobrze pisze – wtedy muza mnie całuje. A kiedy muza jest dla mnie niełaskawa, to mi się pisze gorzej, jestem rozproszony, patrzę w okno i tak dalej.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Agenci służb, piraci, famme fatale i wielcy naiwni lat 90-tych

„Wszystko jak leci. Polski pop 1990-2000” Tomasza Lady przypomina zapomniane kulisy kształtowania...

Tak czy inaczej – mam jedną zasadę. Pracuję codziennie 5 godzin 42 minuty. Włączam minutnik, on odmierza mi czas i kiedy chcę wyjść do kuchni, żeby zrobić sobie herbaty – wtedy minutnik zatrzymuję. Nie pracuję w domu – mam literacką pracownię, do której chodzę jak do pracy. Mam też pewien stały rytuał: zaparzam sobie mocną herbatę. Podczas pisania bardzo lubię pić mocną herbatę – turecką albo perską. Wypijam dziennie około sześciu szklaneczek mocnej, esencjonalnej herbaty i pracuję. A potem, kiedy już wracam po pracy do domu, to odcinam – by użyć metaforyki kryminalnej – siekierą Krajewskiego–pisarza od Krajewskiego–zwykłego polskiego inteligenta, który przychodzi do domu i prowadzi normalne życie.