Dzięki niemu stała się znana jako pisarka potrafiąca na nowo opowiedzieć o współczesnej Afryce, którą poznała, bo urodziła się w niej i spędziła tu dzieciństwo i młodość. W książce „Rozmowy pod drzewem zapomnienia" bez retuszu i ckliwości sportretowała swoich rodziców, pokazując przede wszystkim ich wielką miłość do Czarnego Lądu. „Fullerowie nie są mięczakami. Nie możesz bez walki opuścić kraju, który podobno kochasz, tylko dlatego, że sprawy się skomplikowały".
Tym razem Fuller pisze o swoim życiu osobistym, o nieudanym małżeństwie i rozwodzie. Książka „Wyjedź, zanim nadejdą deszcze" została poświęcona historii młodej kobiety, białej Afrykanki wychowanej na farmie. Mieszkanka Zambii poznaje przystojnego Amerykanina Charliego, który organizuje spływy kajakowe w Afryce dla bogatych rodaków. Zakochują się w sobie, wydawałoby się, że to historia jak z bajki. Ona jest śliczną i inteligentną dziewczyną, może tylko trochę postrzeloną, on za to jest odważny, a jednocześnie odpowiedzialny i przewidywalny. Wszyscy cieszą się z ich małżeństwa, ale kiedy rodzi się pierwsze dziecko, on postanawia powrócić do Stanów, chcąc uchronić córeczkę przed epidemią malarii. Alexandra Fuller opisuje codzienny widok Zambijek niosących swe martwe dzieci na pobliski cmentarz. Realia szpitala w Lusace również pozostają na długo przed oczami.
Nowy świat nie jest jednak światem Afrykanki. Wyrwana z chaosu i nieprzewidywalności dotychczasowego życia początkowo dzielnie stawia czoło kapitalistycznej powściągliwości i pogoni za pieniądzem. Kiedy dowiaduje się, że Charlie został agentem nieruchomości, wybucha płaczem: „(...) powiedziałam, że sprzedawanie domów na tej ziemi zniszczy jego duszę. Przecież to była ziemia, którą kochał ponad wszystko – tutaj osiadł jako siedemnastolatek, tutejsze rzeki nauczyły go rozumienia wody, były tu pokryte śniegiem góry, o których marzył w upalne noce w Zambii".
Ta historia nie ma dobrego zakończenia. Pokazuje przede wszystkim zderzenie kultur anglosaskiej i afrykańskiej, bez stwierdzania winy którejkolwiek ze stron małżeńskiego konfliktu. Jest zapisem drogi do niezależności, a afrykańskie realia i tęsknota za nimi stają się cichymi bohaterami tej prozy. Szkoda, że przy okazji poranione zostały dzieci Alexandry i Charliego. W książce poświęcono im zresztą niewiele miejsca, co wskazuje na to, że ta rana wciąż krwawi.
PLUS MINUS
