Zaczęło się w 2015 roku w Budapeszcie, rok temu było spotkanie pod Moskwą, teraz znowu w węgierskiej stolicy. Już pierwsza wizyta dobitnie pokazała, że środkowoeuropejskich sojuszników – Polskę i Węgry – dzieli stosunek do Rosji.
Kilka dni po spotkaniu z Putinem Orbán odwiedził Warszawę. Usłyszał płomienne przemówienie o polityce zagranicznej z ust premier Ewy Kopacz, obojętnej wcześniej na agresję rosyjską na Ukrainie. Zarzuciła mu, że zapomniał o walce z „dyktaturą ze Wschodu". Jarosław Kaczyński się z nim nie spotkał.
Teraz węgierski premier rozwinął czerwony dywan przed Putinem dzień po oświadczeniu Witolda Waszczykowskiego, że złoży skargę na Rosję do trybunału w Hadze w sprawie wraku tupolewa.
Orbána i Kaczyńskiego łączy wiele, od niechęci do imigrantów z Bliskiego Wschodu, poprzez wspieranie narodowego kapitału, aż po zamiar wymiany elit. Obaj są też negatywnymi bohaterami zachodnich liberałów. Straszy się nimi dzieci.
Powstaje pytanie, czy z powodu skrajnie odmiennego stosunku do Rosji drogi Węgier i Polski się rozejdą. Otóż one już się trochę rozeszły, choć nie mówi się o tym głośno. Nasi politycy za wielki sukces uważają wzmocnienie flanki wschodniej, o czym zadecydowano na warszawskim szczycie NATO. Ale Węgry w tym wzmocnieniu nie biorą udziału. Nie wysyłają swoich żołnierzy do żadnego z natowskich batalionów, które mają chronić Polskę i państwa bałtyckie. A robią to wielekroć mniejsze kraje – Albania, Słowenia, nawet Luksemburg.
