Jeżeli jej celem jest to, aby Wielka Brytania uzyskała maksimum korzyści z opuszczenia UE, co zrozumiałe, to znaczy, że ktoś inny poniesie z tego powodu straty. Rozmowy z Merkel i Hollande'em pokazują, z kim Londyn będzie negocjował warunki zysków i strat, zanim uruchomi art. 50 traktatu lizbońskiego regulujący wyjście z UE. Z tego, myślę, płynie dla nas kilka zasadniczych wniosków.
Po pierwsze, widać, jak szybko po krótkim chaosie wywołanym referendum nastąpiła w Wielkiej Brytanii rekonsolidacja władzy w obozie konserwatystów. Państwo odzyskało sterowność i udowodniło, że nadal jest decyzyjną wspólnotą polityczną. Można tylko pozazdrościć.
Po drugie, rozmowy May odzwierciedlają realny układ sił w UE po Brexicie. Dzisiaj decydują tylko dwa państwa, Niemcy i Francja, których potencjał głosów w Radzie praktycznie dominuje nad głosami wszystkich pozostałych państw członkowskich.
Po trzecie, po referendum Wielka Brytania de facto znalazła się poza UE, zachowując ogromny potencjał wpływu na Unię. Paradoksalnie teraz Londyn ułoży sobie relacje z Niemcami (interesy gospodarcze) i z Francją (interesy bezpieczeństwa) bilateralnie zgodnie z własnymi potrzebami bez gorsetu unijnego. Zapłacą za to inni.
Po czwarte, dla Polski i Europy Środkowej Wielka Brytania była interesującym partnerem przede wszystkim w ramach UE, jako ośrodek alternatywnego myślenia o integracji. Także dla Londynu nasz region miał znaczenie tylko w ramach UE. Poza nią staje się przedmiotem targu z Berlinem i Paryżem w negocjowaniu własnych interesów. Zerwana więc została pewna istotna więź łącząca w UE Wielką Brytanię i Europę Środkową.
